کد مطلب:48037 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:3

گنجینه پرسمان » قرآن

آيا بين آية 23 شوري: قُل لا اَس ?‹َلُكُم عَلَيهِ اَجرًا اِلآالمَوَدَّةَ فِي القُربيَ و آية 164 شعرأ: وما اَس ?‹َلُكُم عَلَيهِ مِن اَجرٍ اِن اَجرِيَ اِلاّعَليَ رَبِّ العـَـلَمين تناقض وجود دارد؟

خداوند متعال در آية 23 شوري به پيامبر9 دستور ميدهد كه به مسلمانان بگو، من هيچ اجري در برابر انجام رسالتم از شما نميخواهم، مگر آن كه با نزديكان من محبت و دوستي كنيد، مقصود از قربيَ ـ نزديكان ـ در اين آيه براساس روايات فراواني كه از طرف شيعه و اهل سنّت در اين زمينه نقل شده است(تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 20، ص 410 ـ 415، نشر دارالكتب الاسلامية. ) حضرت عليو فاطمة زهرا3 و دو فرزند آنان امام حسن و امام حسينميباشد، و مقصود از آن هر قوم و خويش نيست. و از طرف ديگر مطرح كردن محبت آنها هم وسيلهاي براي قبول امامت و رهبري ائمه اطهار: از دودمان آن حضرت ميباشد، نه يك محبت فقط احساسي و عاطفي. اين معنا با اين كه اجر رسالت پيامبر9 بر خدا باشد و چيزي در اين باره از مردم نخواهد، منافاتي ندارد; بله اگر مقصود از محبت به نزديكان آن بود كه پيامبر9 فرموده باشد: با نزديكان من صلة رحم كنيد، زيرا من از طريق پدر و مادر سببي و نسبي با بيشتر قبايل شما رابطة خويشاوندي دارم; آنها را اذيّت نكنيد، آنها را دوست بداريد، مبادا احترام و عزت شما فقط در مورد خودم باشد، بلكه به اطرافيان و نزديكان من نيز علاقه نشان بدهيد و با خاندان من دوست باشيد... . اگر مقصود از آية شوري اين مطالب بود، در واقع پيامبر از مردم در عمل طلب اجر و مزد كرده بود كه در اين صورت اين درخواست بايد شامل همة همسران و عموها و عموزاده ها و دختران و دامادها ميشد، ولي شكي در اين نيست كه مقصود از درخواست محبت در اين آيه، مطرح كردن زمينة امامت و ولايت الهي در ميان مردم است كه ادامة رسالت محسوب ميشود و به همين جهت اين درخواست منحصر در حضرت فاطمه و همسر و فرزندان معصوم او گرديده است. و پيامبر9 در اين زمينه ذي نفع محسوب نميشود تا گفته شود كه از مردم براي خودش چيزي خواست، زيرا در واقع چنين فرموده است: اي مردم! رسالت و پيامبري من بدون پذيرش امامت كامل نميشود; اگر ميخواهيد مزد مرا بدهيد، با پذيرش امامت كاري كنيد كه رسالت من به ثمر بنشيند. اين جا پيامبر چيزي از مردم براي خود طلب نكرده است، بلكه ميخواهد بفرمايد مزد دادن واقعي و تقدير حقيقي از زحمات او آن است كه در راه تكميل مقاصد رسالت او گام بردارند، مانند آن كه پيامبري به قوم خود بگويد، همين كه شما سخنان مرا كه از جانب خدا براي شما آوردهام بپذيريد، اجر و مزد من محسوب ميشود و چيز ديگري از شما نميخواهم. اجري كه پيامبر9 در آية شوري از مردم خواسته است، از اين قبيل است. كه با آيات سورة شعرأ (109، 127، 145، 164، 180); سبأ، 47; ص، 86 كه همگي دلالت دارند بر درخواست اجر از خداوند متعال، منافات ندارد.